مطالعه موردی دام کوچک شماره ۱

یک سگ نر ۱۱ ساله (عقیم‌شده) نژاد بوردر تریر با وزن ۱۰.۴ کیلوگرم با علائمی از جمله بی‌حالی، بی‌اشتهایی، استفراغ و کاهش تدریجی انرژی که منجر به عدم تمایل به راه رفتن شده، به کلینیک آورده شد. صاحب سگ گزارش داده که حیوان قبلاً چندین بار به مدت ۲ تا ۳ روز دچار استفراغ خودبه‌خودی می‌شده است. طی ۶ ماه گذشته، چهار بار چنین اتفاقی رخ داده است. طی دو هفته گذشته، مصرف آب و دفع ادرار حیوان به طور چشمگیری افزایش یافته و هیچ تغییری در وضعیت پوست یا پوشش مو مشاهده نشده است. حیوان کمی وزن از دست داده، اما تا ۴۸ ساعت قبل اشتهای خوبی داشته است. در ۲۴ ساعت گذشته، ۸ بار استفراغ کرده و استفراغ به شکل مایع زرد رنگ بوده است.

در معاینه فیزیکی، سگ بسیار افسرده، با اضافه وزن (امتیاز وضعیت بدنی ۴ از ۵) و بی‌تمایلی به راه رفتن مشاهده شد. چشم‌ها فرو رفته و تورگور (کشسانی) پوست کاهش یافته بود. غشاهای مخاطی بسیار خشک بودند اما رنگ طبیعی داشتند و زمان پرشدن مویرگی ۲.۵ ثانیه بود. ضربان قلب حیوان ۱۴۴ در دقیقه، نرخ تنفس ۳۲ در دقیقه و دمای مقعدی ۳۸.۳ درجه سانتی‌گراد ثبت شد. کیفیت پالس‌های محیطی کمی ضعیف بود. با سمع قلب و دستگاه تنفسی هیچ صدای غیرطبیعی شنیده نشد. در معاینه شکم، درد در ناحیه شکمی دیده شد، اما هیچ ناهنجاری ساختاری قابل لمس نبود. مثانه ادراری تا حدی پر بود و بعد از لمس، حیوان به طور خودبه‌خودی ادرار کرد و نمونه‌ای از ادرار جمع‌آوری شد.